Er was een tijd dat ik bijzonder veel gedichten schreef.
Ik was dan ook de hele dag verliefd.
Vooral een zeker iemand moest het telkens weer ontzien.
Toch heeft poëzie me in die tijd maar weinig opgeleverd.
Liefde niet en ook geen geld.
Geluk moest ik in dikke boeken lezen
of de tegels tellen op de stoep.
Wel heb ik toen veel geleerd.
Bijvoorbeeld dat je niet te lang moet blijven hangen.
Dat je de dingen op een rijtje zetten moet i.p.v. ze zien vliegen.
Dat oefening een kunst baart die je even later
af zult zweren en weer overnieuw.
Tegenwoordig ben ik niet verliefd maar heb de liefde leren kennen.
Met poëzie zo'n vijfentwintig euro en een kwartje roem verdiend.
Voor geluk mag ik mijn ogen sluiten en me shit herinneren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten